Kielarskie
Zlewnię bezpośrednią jeziora, w większości, stanowią lasy i nieużytki oraz w mniejszym stopniu, łąki i pola uprawne. Jest ono zasilane przez niewielki ciek z jeziora Bartąg, wpadający do wód Kielarskiego, w północnym jego krańcu. Odpływ stanowi silnie zarośnięty ciek, uchodzący w północno-zachodniej części jeziora i płynący do rzeki Łyny. Linia brzegowa jest dobrze rozwinięta, dosyć wysoka, miejscami pagórkowata, jedynie w części zachodniej - płaska, podmokła i otoczona trzęsawiskiem. Dno zbiornika jest mało urozmaicone, grząskie i silnie zamulone. Powierzchnia jeziora to około 70ha. Jego średnia głębokość wynosi tylko 1,2m, natomiast maksymalna do 2m. Jest mocno zarośnięte - oczerety porastają niemalże całą linię brzegową, roślinność wynurzona występuje na 20% jego powierzchni, a roślinność zanurzona porasta 30%.
W skład łowiska wchodzi również odcinek Łyny, od miejsca, z którego nad korytem rzeki poprowadzony jest rurociąg kanalizacyjny, we wsi Ruś, do połączenia się odpływu z jeziorem Kielarskim.
Dojazd: od Olsztyna (około 8km) poprzez Bartąg-Ruś i dalej drogą gruntową wzdłuż Łyny lub od drogi nr 598, do leśniczówki Zazdrość, a następnie 1km drogą śródleśną. Koło leśniczówki jest dostępny parking.
Jezioro Kielarskie to jedne z najlepszych, wiosennych łowisk lina i płoci. Licznie występuje tu szczupak, zdarza się duży leszcz, a połączenie z rzeką Łyną umożliwia pojawianie się typowo rzecznych gatunków, jak bolenie, klenie i jazie. Zimą „Kielary” szybko zamarzają i na lodzie mogą obdarzyć pięknym okoniem.
Wędkowanie dozwolone z brzegu lub z lodu, nie można wędkować z łodzi.
« powrót
